Wat beweegt een jonge Italiaanse vrouw om naar Mexico te reizen, daar vergif te kopen dat bedoeld is om honden te doden, en dit vervolgens in Italië te gebruiken om ernstig zieke mensen op hun eigen verzoek te helpen uit het leven te stappen? Idealisme? Compassie?
Zorg voor mensen die in de steek gelaten worden door de medische wereld in hun land? Is het goed of slecht wat hier gebeurt? En doet het er eigenlijk toe wat haar beweegt? In de film Miele kruipen we op indringende wijze in de huid van deze jonge vrouw die haar acties zorgvuldig plant en uitvoert, bewogen wordt door het leed van de mensen die zij helpt, maar daar ook goed voor betaald krijgt door haar cliënten. De naam waaronder zij werkt (Miele is Italiaans voor honing) suggereert dat zij het bittere lijden een zoete afloop bezorgt. En toch is het misschien niet zo eenduidig als haar zoete bijnaam suggereert.
Goede films geven geen antwoorden maar zetten aan het denken. Miele is zo’n film die aan het denken zet, van het begin tot het einde. En dat is een grote verdienste bij een thema waarover veel mensen al direct een duidelijk mening hebben. De film stelt indringend de vraag naar de grens tussen goed en kwaad. Maar misschien nog indringender wordt de vraag gesteld wat er nodig is om iemand zoiets intiems als zijn of haar eigen dood te bezorgen, en wat dit betekent voor de zorgrelatie. Als het geen zorg, geen transactie en geen vriendschap kan zijn, wat kan het dan wel zijn wat hier gebeurt? Of is het een mengeling van deze drie, en hoe houdbaar is dat dan? Kijk zelf en huiver. (Recensie van Carlo Leget)
Contactpersoon en leiding: Ruud Gerritsen e-mail: gerritsenruud [apenstaartje] ziggo.nl
Tijd: 19.30 uur
Plaats: de Doorslag